Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009



MEΣΑ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ

1 σχόλιο:

  1. ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΓΑΖΑ; Ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ

    του Πιερ Σταμπούλ, Μέλους της Εθνικής Γραμματείας της UJFP (Γαλλική Εβραϊκή Ένωση για την Ειρήνη)

    Εισαγωγή στον διάλογο σχετικά με αυτή την ιδεολογία

    Ο αιματηρός πόλεμος που διεξάγει ο ισραηλινός στρατός στη Γάζα δεν ήρθε από το πουθενά. Η Τζίπι Λίβνι είχε προειδοποιήσει, 48 ώρες πριν την επίθεση, όλα τα σιω-νιστικά πολιτικά κόμματα, και όλα την επιδοκίμασαν, ακόμα και το Μερέτς (η σιω-νιστική αριστερά). Το κίνημα «Ειρήνη τώρα» και οι λεγόμενοι «αριστεροί» συγγρα-φείς (αλλά φανατικοί σιωνιστές), Άμος Οζ, Αβραάμ Γιεχοσούα και Δαβίδ Γκρό-σμαν, συμφώνησαν επίσης με την επίθεση, υποστηρίζοντας, λίγο αργότερα, τη σύνα-ψη ανακωχής. Όλοι συμμερίζονται την επίσημη άποψη στο Ισραήλ: γι’ αυτούς, η Χαμάς είναι ένα τέρας, με το οποίο δεν μπορεί να συναλλάσσεται κανείς, και εναντί-ον του οποίου είναι αυτονόητο το δικαίωμα στη δολοφονία, έστω και αν υπάρξουν «παράπλευρες απώλειες».
    Κάποιοι αντι-ιμπεριαλιστές Ισραηλινοί Εβραίοι αντιτίθενται στον πόλεμο. Κατα-θέτουν μαρτυρίες και διαδηλώνουν καθημερινά με μεγάλο θάρρος. Δεν αντιπροσω-πεύουν παρά μια μικρή μειοψηφία (φαίνεται πως το 95% των Εβραίων του Ισραήλ συμφώνησε με την προοπτική της επίθεσης εναντίον της Χαμάς) αλλά η σημασία και η επιρροή τους υπερβαίνει τον αριθμό τους. Όλοι είναι μη σιωνιστές ή αντι-σιωνιστές. Είναι οι μόνοι που κατανοούν τη φύση του εγκλήματος που διαπράττεται κατά της Γάζας: έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Θα πρέ-πει πια να τελειώνουμε με την ατιμωρησία αυτού του κράτους-τραμπούκου. Και αυτό θα επιτευχθεί μέσα από το μποϋκοτάζ του Ισραήλ, όσο διαρκεί η κατοχή, καθώς και με την παραπομπή σε δίκη των εγκληματιών πολέμου.

    Μια ολοκληρωτική ιδεολογία
    Στο Ισραήλ, τα πάντα είναι σιωνιστικά. Η ταυτότητα, η νοοτροπία, η ιστορία που διδάσκεται, τα ΜΜΕ, οι νόμοι, ο αέρας που αναπνέουν οι άνθρωποι. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή την ιδεολογία που διαποτίζει τα πάντα. Στο όνομα αυτής της ιδεολογίας, 60 χρόνια μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, ο μισός πληθυ-σμός των Βεδουίνων του Νεγκέβ ζει σε παραγκουπόλεις, χωρίς δρόμους, χωρίς νερό και ηλεκτρικό, χωρίς πραγματικά σπίτια, επειδή το εβραϊκό κράτος δεν αναγνωρίζει τα χωριά τους και τις ιδιοκτησίες τους. Στην περιοχή ανάμεσα στη Μεσόγειο και τον Ιορδάνη, ζουν περίπου 5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι και 5,5 εκατομμύρια Εβραίοι. Εξ αιτίας του σιωνισμού, οι πρώτοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Είτε βομβαρδίζονται και σφαγιάζονται, είτε τα εδάφη τους καταλαμβάνονται, είτε είναι πολίτες δεύτερης κα-τηγορίας μέσα στην ίδια τη χώρα τους. Το απαρτχάιντ έχει εδραιωθεί.
    Στη διάρκεια της πολυποίκιλης και διαφοροποιημένης ιστορίας του ιουδαϊσμού, ο σιωνισμός εισέβαλε αιφνίδια εδώ και πάνω από έναν αιώνα, και, σήμερα, επιδιώκει να επιβληθεί σε όλους τους Εβραίους. Αν του ασκούμε κριτική χωρίς να είμαστε Εβραίοι, γινόμαστε υποχρεωτικά αντισημίτες. Και αν είμαστε Εβραίοι, τότε θεωρού-μαστε «προδότες που μισούμε τον εαυτό μας». Αν, δε, είμαστε Παλαιστίνιοι, ο σιωνι-σμός δίνει το δικαίωμα να μας σκοτώνουν, για την αγαθή υπόθεση, βέβαια, της ιερής και απαραβίαστης «ασφάλειας του Ισραήλ».
    Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Το 1948, όλα τα μεγάλα ονόματα του αμερικανικού ιουδαϊσμού, με επικεφαλής τους Άλμπερτ Αϊνστάιν και Χάννα Άρεντ, απευθύνουν μια επιστολή στον πρόεδρο Τρούμαν παροτρύνοντάς τον να συλλάβει ή να απελάσει τον τρομοκράτη Μεναχέμ Μπεγκίν που, λίγο πριν, είχε σφαγιάσει 200 κατοίκους στο χωριό Ντέιρ Γιασίν. Στα μάτια του κόσμου, τότε, τον ιουδαϊσμό αντιπροσώπευ-αν οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, Φρόιντ, Κάφκα, Αϊνστάιν, Άρεντ. Όλοι και όλες ήταν μη θρησκευόμενοι και μη σιωνιστές, όπως και η πλειοψηφία των 6 εκατομμυρίων θυμά-των της ναζιστικής γενοκτονίας. Πως φτάσαμε σ’ αυτή την αντιστροφή, ώστε οι αξίες φασιστών (δεν βρίσκω άλλη λέξη) όπως ο Μπεγκίν, ο Σαμίρ, ο Λίμπερμαν, ο Σαρόν, να έχουν επιβληθεί και υιοθετηθεί από τους εγκληματίες Όλμερτ, Πέρες, Μπαράκ, Λίβνι…, καθώς και από έναν μεγάλο αριθμό των ηγετών των εβραϊκών κοινοτήτων στη Γαλλία;
    Αυτή η μετάλλαξη είναι ακατανόητη αν δεν εξετάσουμε τι ακριβώς είναι ο σιωνι-σμός: ένας εθνικισμός, μια μορφή αποικιοκρατίας και, ταυτόχρονα, ένας μεσσια-νισμός που δημιούργησε έναν «νέο τύπο εβραίου ανθρώπου». Επίσης, μια ιδεολο-γία που εξελίχθηκε σε ακραία μιλιταριστική, οικοδομώντας μια χώρα που μεταβλή-θηκε σε προγεφύρωμα του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή. Μια ιδεολογία που διακηρύσσει ότι προσφέρει στους Εβραίους ένα «απάνεμο λιμάνι». Και με ερμηνευ-τικό κλειδί την εργαλειοποίηση της γενοκτονίας και του αντισημιτισμού.

    Μια φαλκιδευμένη ιστορία
    Οι σιωνιστές κατασκεύασαν μια φανταστική ιστορία του ιουδαϊσμού. Παρόλο που η μεγάλη πλειοψηφία των πρώτων σιωνιστών ήταν άθρησκοι, και συχνά πολύ εχθρικοί απέναντι στους θρησκευόμενους, αυτοί αναζήτησαν στη Βίβλο όλες τις «δικαιολογί-ες» για το αποικιακό σχέδιο που άρχισαν να επινοούν.
    Εδώ και δεκάδες χρόνια, υπάρχει μια συμφωνία ανάμεσα στους αρχαιολόγους και τους ειδικούς στην αρχαία ιστορία (βλ. Η Βίβλος χωρίς πέπλο, των Φινκελστάιν και Σίλμπερμαν, εκδ. Bayard). Τα γεγονότα που αναφέρονται στον Αβραάμ και τον Μω-υσή είναι, στο σύνολό τους, θρύλοι. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η κατάληψη της Χαναάν από τον Ιησού του Ναυή είναι απολύτως θρύλος. Αυτό το κείμενο, που απο-τελεί μια πραγματική υπεράσπιση της εθνοκάθαρσης και του σφαγιασμού του «άλ-λου», δεν έχει καμία ιστορική βάση. Και όμως, αυτό είναι που χρησιμεύει ως «ιστο-ρική» βάση για την εγκατάσταση των εποίκων στη Δυτική Όχθη και στους οπαδούς της εκδίωξης των Παλαιστινίων (την οποία υποστηρίζει η μισή ισραηλινή κοινωνία). Δεν υπάρχει ούτε ένα αρχαιολογικό ίχνος ύπαρξης του ενωμένου βασιλείου του Δα-βίδ και του Σολομώντα. Εκείνη την εποχή, η Ιερουσαλήμ ήταν ένα χωριό. Είναι πολύ πιθανό ότι το βασίλειο του Ισραήλ (που καταστράφηκε από τους Ασσύριους) και ε-κείνο του Ιούδα (που καταστράφηκε από τους Βαβυλώνιους) αποτέλεσαν πάντα δύο διαφορετικές οντότητες. Και, κυρίως, έχει αποκαλυφθεί ότι, σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, διαφορετικοί λαοί, διαφορετικές γλώσσες και διαφορετικές θρησκείες συνυπήρχαν σε αυτή τη γη, που υπήρξε ένα πραγματικό σταυροδρόμι. Οι σιωνιστές, που βεβαιώνουν ότι αυτή είναι η γη του εβραϊκού λαού και ότι το κράτος του Ισ-ραήλ είναι η αποκατάσταση του «ενωμένου βασιλείου», στηρίζονται σε έναν θρησκευτικό μύθο, στον οποίο δεν πίστευαν ούτε αυτοί οι ίδιοι.
    Σύμφωνα με τη σιωνιστική θεωρία, ο εβραϊκός λαός εκδιώχθηκε από τη γη του τη στιγμή του πολέμου, που διεξήγαγε ο Τίτος, και της καταστροφής του ναού. Υποτί-θεται ότι έζησε για 2000 χρόνια στην εξορία, κάτω από τρομακτικές συνθήκες, μέχρι να του δώσει ο σιωνισμός τη δυνατότητα να επιστρέψει στη χώρα του.
    Ωστόσο, αυτή η θεωρία είναι μια μυθοπλασία. Στο βιβλίο του, Πως επινοήθηκε ο εβραϊκός λαός (εκδ. Fayard), ο Σλόμο Σαντ αποδεικνύει, τεκμηριωμένα, ότι δεν υ-πήρξε ούτε εξορία ούτε επιστροφή. Τη στιγμή της καταστροφής του ναού, υπήρχαν ήδη Εβραίοι στη Βαβυλώνα, στην Αλεξάνδρεια, τη Ρώμη, την Ισπανία… Μετά την ήττα από τους Ρωμαίους, η θρησκεία ήταν αυτή που διασκορπίστηκε και όχι ο λαός. Επομένως, οι απόγονοι των Εβραίων είναι ουσιαστικά οι Παλαιστίνιοι. Άλλωστε, ο Μπεν Γκουριόν ήταν πεισμένος γι’ αυτό και αρχικά σκεφτόταν να τους ενσωματώ-σει στο σιωνιστικό σχέδιο.
    Για πολλούς αιώνες, στη ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και στη συνέχεια και σε άλλες περιοχές, η εβραϊκή θρησκεία εξαπλωνόταν με προσηλυτισμό. Οι Εβραίοι αποτέλε-σαν ένα σημαντικό ποσοστό ανάμεσα στους κατοίκους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Πολλοί προσηλυτισμοί έγιναν αργότερα στους Βέρβερους της Βόρειας Αφρικής και στη συνέχεια στους Χαζάρους (μια τουρκική φυλή που είχε δημιουργήσει μια αυτο-κρατορία στην περιοχή ανάμεσα στην Κασπία και τη Μαύρη Θάλασσα). Κοντολογίς, οι σημερινοί Εβραίοι αποτελούνται στην πλειοψηφία τους από απογόνους προσηλυ-τισμένων πληθυσμών. Όσο για την επιστροφή, οι Εβραίοι, παρότι θα έχουν επανει-λημμένα την ευκαιρία να εγκατασταθούν στην Ιερουσαλήμ, θα προτιμήσουν να εγκα-τασταθούν στη Βαγδάτη, στην Αλεξάνδρεια ή τη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει εβραϊκή «φυλή» και (κατά τον Σαντ) ούτε καν εβραϊκός «λαός». Η σιωνιστική θεωρία της εξορίας και της επιστροφής είναι μια απολύτως ιδεολογική κατασκευή.
    Οι σιωνιστές εργαλειοποίησαν το επεισόδιο της Μασάντα. Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, Εβραίοι, που εξεγέρθηκαν, πολιορκήθηκαν από τους Ρωμαίους, στο φρούριο της Μασάντα, πάνω από τη Νεκρά Θάλασσα, και προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να παραδοθούν. Εξ ού και το σύμπλεγμα της Μασάντα: «Κανένας δεν αγαπάει τους Εβραίους, δεν μπορούν να υπολογίζουν παρά μόνο στον εαυτό τους και απειλούνται μονίμως με καταστροφή». Στην πραγματικότητα, οι εξε-γερμένοι της Μασάντα ήταν φανατικοί θρησκευόμενοι (οι Ζηλωτές) οι οποίοι, αρχι-κά, είχαν διαπράξει σφαγές κατά των Εβραίων που αποδέχονταν την ανάμειξη με τους άλλους λαούς της περιοχής και τη ρωμαϊκή κυριαρχία.

    Διασπορά και αντισημιτισμός

    Για τους σιωνιστές, η διασπορά είναι μια παρένθεση που λήγει με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Αυτό είναι λάθος: η διασπορά είναι το επίκεντρο της ιστορίας των διαφόρων ιουδαϊσμών. Είναι ο χώρος όπου δομήθηκε η θρησκεία. Στη διασπορά, αναπτύχθηκαν οι διάφορες ιουδαϊκές γλώσσες (ιουδαιο-αραβική, λαντίνο, γίντις). Ο σιωνισμός προσπάθησε μανιωδώς να εξαφανίσει τις γλώσσες, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό των διάφορων εβραϊκών κοινοτήτων της διασποράς. Τα ονόματα και τα επίθετα των περισσότερων Ισραηλινών δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα των προγό-νων τους. Η εβραϊκή γλώσσα έχει επιβληθεί, η ισραηλινή κουλτούρα έχει λειτουρ-γήσει σαν σβηστήρας του παρελθόντος. Για να κατασκευαστεί ο νέος τύπος Ισραη-λινού, έπρεπε να «σκοτωθεί» ο Εβραίος (ο κοσμοπολίτης, ο μειονοτικός, ο άνθρωπος της διασποράς). Η πλειοψηφία των Ισραηλινών αγνοούν τα πάντα για την ιστορία τους. Αυτή η απουσία μνήμης, που έχει αντικατασταθεί από μια φαλκιδευμένη μνή-μη, αποτελεί έναν από τους λόγους της αδιαφορίας τους για τον «άλλο».
    Ο σιωνισμός περιγράφει τη ζωή στη διασπορά σαν μια αδιάλειπτη συνέχεια διώ-ξεων και δυστυχίας, που πήρε τέλος με τη δημιουργία του Ισραήλ˙ προωθώντας μά-λιστα την ιδέα ότι η ανάμειξη ή η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα σε Εβραίους και μη Εβραίους είναι αδύνατη και πως οι Εβραίοι δεν μπορούν να ζήσουν παρά μονάχα με-ταξύ τους, σε ένα εβραϊκό κράτος.
    Αυτό είναι ένα περιοριστικό όραμα. Η καταδίωξη των Εβραίων ξεκινάει με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο (4ος αι. μ.Χ.), όταν ο χριστιανισμός γίνεται επίσημη θρη-σκεία. Ο χριστιανικός αντι-ιουδαϊσμός έχει πολλαπλή προέλευση: ο χριστιανισμός προκύπτει από τον ιουδαϊσμό, και οι δύο θρησκείες βρέθηκαν για μεγάλο διάστημα σε ανταγωνισμό, ενώ η κατηγορία του «θεοκτόνου» είναι κεντρική στους Χριστια-νούς. Οι Εβραίοι θα υποστούν πολυάριθμες απελάσεις (με σημαντικότερη εκείνη της Ισπανίας, το 1492), μεγάλες σφαγές (σταυροφορίες, Ουκρανία), συστηματικό εγκλει-σμό και διακρίσεις. Ωστόσο, υπήρξαν και πιο ευτυχισμένες περίοδοι που σημαδεύτη-καν από μια έντονη πολιτισμική ζωή. Οι σιωνιστές προσπαθούν να καταδείξουν πως οι Μουσουλμάνοι υπήρξαν πάντα εχθροί των Εβραίων. Αυτό είναι ψέμα: το καθε-στώς των «Ντίμι» μπορεί να μην έδινε πλήρη πολιτειακά δικαιώματα αλλά εξασφά-λισε στους Εβραίους μια σχετική ειρήνη που δεν είχε καμία σύγκριση με τις χριστια-νικές διώξεις.
    Παραδόξως, με τη Χειραφέτηση των Εβραίων της Ευρώπης (που αρχίζει τον 17ο αι. στη Γερμανία και τη Γαλλία) ξεκινά η μεταστροφή του χριστιανικού αντι-ιουδαϊσμού σε φυλετικό αντισημιτισμό. Στο πρόσωπο του Εβραίου βλέπουν το εμπό-διο στην οικοδόμηση εθνικά καθαρών κρατών-εθνών. Ο Εβραίος μεταβάλλεται σε αποδιοπομπαίο τράγο όλων των εθνικισμών. Και αυτή ακριβώς η αντισημιτική συ-ναίνεση στην Ευρώπη θα επιτρέψει τη ναζιστική γενοκτονία.

    Ο σιωνισμός ενάντια στη Χειραφέτηση

    Γύρω στα 1900, στην Ευρώπη ζουν περί τα δέκα εκατομμύρια Εβραίοι. Η γλώσσα τους είναι τα γίντις. Οι κοινωνικές ανακατατάξεις τους προλεταριοποιούν μαζικά. Ένα μεγάλο μέρος τους εγκαταλείπει τη θρησκεία και στρέφεται προς τις σοσιαλιστι-κές ιδέες. Πολλοί πιστεύουν πως η επανάσταση, με τη χειραφέτηση των προλεταρί-ων, θα λύσει το πρόβλημα του αντισημιτισμού. Και αν τα κυριότερα επαναστατικά κόμματα βάζουν σε παρένθεση το «εβραϊκό ζήτημα», η Μπουντ, το εβραϊκό επανα-στατικό κόμμα, προτείνει μια «πολιτισμική αυτονομία» των Εβραίων, στους τόπους που ζουν, στα πλαίσια της Επανάστασης.
    Εκείνη την περίοδο εμφανίζεται και ο σιωνισμός. Αρχικά παρουσιάζεται σαν μια εβραϊκή εκδοχή των διάφορων εθνικισμών (που θα οδηγήσουν στη σφαγή του 1914 και στον ναζισμό), με βάση την απλή εξίσωση: ένας λαός = ένα κράτος. Υπάρχει ό-μως ένα πρόβλημα: ο λαός Γίντις, που αναμφισβήτητα υπάρχει μεταξύ Βαλτικής και Μαύρης Θάλασσας, ελάχιστη σχέση έχει με τους Εβραίους του Μαρόκου, του Ιράκ ή της Υεμένης. Έτσι, λοιπόν, οι σιωνιστές επινοούν την έννοια του λαού και της εξορί-ας. Και ενώ η Μπουντ δημιουργεί πολιτοφυλακές αυτο-άμυνας ενάντια στα πογκρόμ, οι σιωνιστές θεωρούν πως ο αντισημιτισμός είναι αναπόφευκτος, ότι είναι μάταιο να τον καταπολεμεί κανείς και πως η μόνη λύση είναι η φυγή προς το μελλοντικό εβραϊ-κό κράτος. Γυρίζουν συνειδητά την πλάτη σε κάθε ιδέα ισότητας, χειραφέτησης, πολιτειακών δικαιωμάτων, ανάμειξης πληθυσμών. Λίγο πριν πεθάνει, ο Χερτζλ είχε συναντήσει έναν από τους πιο φανατικούς αντισημίτες υπουργό του Τσάρου εξη-γώντας του ότι οι σιωνιστές και οι τσαρικοί έχουν κοινά συμφέροντα: να σπρώξουν σε φυγή τους περισσότερους Εβραίους. Το πογκρόμ του Κίσινεφ ή η υπόθεση Ντρέ-υφους χρησιμοποιούνται για να πείσουν ότι οποιαδήποτε μάχη στην Ευρώπη είναι μάταιη. Και όμως, η υπόθεση Ντρέυφους έδειξε πως ο αντισημιτισμός αφορούσε όλη την κοινωνία και πως η νίκη των προοδευτικών δυνάμεων ήταν δυνατή.
    Οι σιωνιστές, συχνά κοσμικοί, και μάλιστα άθεοι, υιοθετούν τις βιβλικές γραφές και αποφασίζουν να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη. Πρόκειται για το περίφημο ιδρυτικό ψεύδος του Ζανγκβίλ («μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη»). Έτσι, η εγκατάσταση ξεκινά με την άρνηση ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού. Αμέσως κα-τασκευάζουν μια ιστορία της Παλαιστίνης, σύμφωνα με την οποία οι Εβραίοι ζούσαν εκεί, χωρίς διακοπή, για 4000 χρόνια. Πράγμα που είναι, βεβαίως, ψέμα. Μετά την τελευταία εβραϊκή εξέγερση κατά των Ρωμαίων (Μπαρ Κοχμπά), υπάρχουν ελάχι-στοι Εβραίοι στην Παλαιστίνη, μια και ο πληθυσμός εκχριστιανίστηκε στη συνέχεια και, αργότερα, ασπάστηκε το Ισλάμ. Γύρω στα 1900, οι Εβραίοι αποτελούν το 4% του πληθυσμού της Παλαιστίνης, ποσοστό ίδιο με τις γειτονικές χώρες. Έχουν φτάσει εκεί από τον 18ο αιώνα, ζουν άριστα ενσωματωμένοι και είναι αντίθετοι με κάθε ιδέα εβραϊκού κράτους.
    Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι σιωνιστές είναι ιδιαίτερα μειοψηφικοί ανά-μεσα στους Εβραίους. Όσοι μεταναστεύουν, για να γλιτώσουν από τη φτώχια ή τον αντισημιτισμό, κατευθύνονται κυρίως προς τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη δυτική Ευ-ρώπη. Όλες οι εκλογές που διεξάγονται στα γκέτο, στην Πολωνία ή στη Λιθουανία, δείχνουν ότι τα σιωνιστικά κόμματα είναι μειοψηφία. Το 1939, μόνο το 3% του πα-γκόσμιου εβραϊκού πληθυσμού έχει εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη.
    Στο ξεκίνημα, ο σιωνισμός δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα. Το θρησκευτικό σι-ωνιστικό ρεύμα (εκείνο του ραβίνου Κουκ) θα είναι αρχικά πολύ αδύναμο, μια και οι θρησκευόμενοι είναι στην πλειοψηφία τους σκεπτικοί, ακόμα και εχθρικοί, απέναντι στον σιωνισμό. Θεωρούν ότι το εβραϊκό κράτος υποκαθιστά τον Μεσσία. Θα πρέπει να περιμένουμε το 1967, και την ανάδυση του εθνικο-θρησκευτικού ρεύματος, για να γνωρίσουμε την τρομακτική σύνθεση αποικιοκρατίας και θρησκευτικού φανατισμού.

    Από την αποικιοκρατία στην εθνοκάθαρση

    Οι σιωνιστές έφτασαν στην Παλαιστίνη με το ίδιο σύμπλεγμα ανωτερότητας απένα-ντι στους αυτόχθονες και την ίδια συμπεριφορά που είχαν και οι αποικιοκράτες της εποχής. Επεδίωκαν να ιδιοποιηθούν το μάξιμουμ της γης και να απωθήσουν, να περι-ορίσουν και να υποδουλώσουν τον λαό που ζούσε εκεί. Στο μουσείο της ισραηλινής πόλης Χαντέρα, βρίσκεται μια μεγάλη φωτογραφία με την εξής λεζάντα: «Μοσέ Χ, ιδρυτής της Χαντέρα». Γύρω από το εν λόγω άτομο, υπάρχουν δεκαπέντε περίπου Παλαιστίνιοι, αλλά οι ιδρυτές του μουσείου δεν αντιλήφθηκαν καν την ύπαρξή τους. Όλα δικαιολογούνται προκειμένου να αποκτήσουν γη. Τόσο το χρήμα, που χρησιμεύ-ει στο να «λαδωθούν» κάποιοι φεουδάρχες και να αξιοποιηθεί η γη, όσο και η βία. Η δήλωση Μπάλφουρ σημαδεύει τη συνενοχή ανάμεσα στον σιωνισμό και τον ιμπερι-αλισμό. Για τον Μπάλφουρ, που συμμερίζεται τις αντισημιτικές προκαταλήψεις της εποχής του, το όφελος είναι διπλό: από τη μια να φύγουν οι Εβραίοι της Ευ-ρώπης και από την άλλη να εξασφαλιστεί μια ευρωπαϊκή παρουσία στη Μέση Ανατολή, όπου η οθωμανική αυτοκρατορία έχει καταρρεύσει.
    Όταν οι Παλαιστίνιοι συνειδητοποιούν πως η εβραϊκή μετανάστευση σχεδιάζει να εγκαθιδρύσει ένα εβραϊκό κράτος και να τους στερήσει την ίδια τους τη χώρα, εξε-γείρονται (1929, 1936) και η εξέγερσή τους συντρίβεται από τον βρετανικό στρατό. Καθ’ όλη αυτή την περίοδο, οι σιωνιστές οικοδομούν έναν πραγματικό κρατικό μη-χανισμό, ενώ απουσιάζουν παντελώς από την πάλη ενάντια στην άνοδο του ναζισμού. Ακόμα χειρότερα, η δεξιά πτέρυγα του σιωνισμού, με ηγέτη τον Ζαμποτίνσκι (ο ο-ποίος είχε ζήσει στην Ιταλία και θαύμαζε τον Μουσολίνι), εμπνέεται άμεσα από τις φασιστικές ιδέες και προτείνει, ήδη από το 1930, την εκδίωξη των Παλαιστινίων πέρα από τον Ιορδάνη. Η ομάδα Στερν του Γιτζάκ Σαμίρ (μελλοντικός πρωθυπουργός του Ισραήλ) είχε τέτοια συνείδηση της ναζιστικής γενοκτονίας ώστε, μέχρι το 1942, θα δολοφονεί Βρετανούς στρατιώτες και θα προσπαθεί να διαπραγματευτεί με τους Να-ζί.
    Οι σιωνιστές έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο στην εβραϊκή αντίσταση κατά του ναζισμού, στην οποία συμμετείχαν κυρίως κομμουνιστές ή μέλη της Μπουντ. Και όμως, η γενοκτονία (που εξόντωσε τον μισό πληθυσμό των ευρωπαίων Εβραίων και εξαφάνισε οριστικά την Γίντισλαντ) θα επιτρέψει την ίδρυση του Ισραήλ.
    Οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί θα συμφωνήσουν, ήδη από το 1945, με την ιδέα ενός εβραϊκού κράτους. Θα υποχρεώσουν τους Παλαιστίνιους να πληρώσουν για ένα ευρωπαϊκό έγκλημα (τον αντισημιτισμό και τη γενοκτονία) χωρίς να έχουν την παραμικρή ευθύνη γι’ αυτό.
    Γνωρίζουμε πια με σιγουριά, αφού και οι Ισραηλινοί νέοι ιστορικοί (κυρίως ο Ί-λαν Πάππε) επιβεβαίωσαν αυτό που πάντα υποστήριζαν οι Παλαιστίνιοι, ότι η εκδί-ωξη των 800.000 Παλαιστινίων, το 1948, ήταν προμελετημένη ενέργεια. Αυτή η ε-θνοκάθαρση (η Νάκμπα) αποτελεί έγκλημα και καμιά ειρήνη δεν μπορεί να συναφθεί χωρίς να αναγνωριστεί αυτό το έγκλημα, για το οποίο θα πρέπει, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να αποζημιωθούν οι Παλαιστίνιοι. Αλλά, για τους σιωνιστές, αυτή η αναγνώ-ριση ισοδυναμεί με άρνηση του ιδρυτικού σχεδίου και της υποτιθέμενης νομιμοποίη-σής του. Στο σιωνιστικό φιλμ Αποκρυπτογράφηση, ο Εχούντ Μπάρακ λέει σε μια συ-νέντευξη: «Επιθυμούσα να δω τον Αραφάτ να αναγνωρίζει τη νομιμότητα του σιωνι-σμού». Με λίγα λόγια, επιθυμούσε να τον δει να συνθηκολογεί. Βρισκόμαστε στην καρδιά του προβλήματος. Ο σιωνισμός είναι ακριβώς ένα εμπόδιο για την ειρήνη.
    Και μια και η Χαμάς κατηγορείται σήμερα για τρομοκρατία, θα πρέπει να προ-σθέσουμε ότι η σιωνιστική τρομοκρατία, στον πόλεμο του 1948, ήταν απολύτως πραγματική, με την Ιργκούν και την ομάδα Στερν (και τη Χαγκάνα, τον επίσημο στρατό, να καταλαμβάνει τις ζώνες που «εκκαθάριζαν» οι τρομοκράτες). Από το Ντέ-ιρ Γιασίν έως την επίθεση κατά του ξενοδοχείου Κινγκ Ντέιβιντ ή τη δολοφονία του κόμη Μπερναντότ, βλέπουμε πως οι πρωταγωνιστές αυτών των εγκλημάτων έγιναν αργότερα Πρωθυπουργοί. Και σήμερα, ανακαλύπτουμε πως η Τζίπι Λίβνι, που ερ-γάστηκε στις μυστικές υπηρεσίες, ήταν η υπεύθυνη μιας αντι-παλαιστινιακής ενέρ-γειας στη Ρώμη.

    Η πολιτική των τετελεσμένων και η εργαλειοποίηση της γενοκτονίας

    Μετά το 1948, οι σιωνιστές επιτάχυναν τη στρατηγική, που αποδείχτηκε τόσο επιτυ-χημένη, προωθώντας την αναγνώρισή τους από τον ΟΗΕ σε σύνορα που δεν είχαν καμία σχέση με εκείνα που προέβλεπε το σχέδιο μοιράσματος: στρατηγική των τετε-λεσμένων. Ήδη από το 1949, κατάσχονται τα εδάφη και οι ιδιοκτησίες των εκδιωχθέ-ντων Παλαιστινίων. Ενώ το Ισραήλ, στην ανακωχή του 1949, όφειλε να αναγνωρίσει το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων, το αρνείται ρητά και μάλιστα το παρου-σιάζει σαν μια απαράδεκτη διεκδίκηση που θέτει σε αμφισβήτηση την ύπαρξη του Ισραήλ.
    Το 1948, υπάρχουν λιγότεροι από ένα εκατομμύριο Εβραίοι στο καινούργιο κρά-τος. Θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα για να προκαλέσουν παντού τη μετανάστευση προς το Ισραήλ. Σιωνισμός και αντισημιτισμός θα λειτουργήσουν συμπληρωμα-τικά, με τον δεύτερο να τροφοδοτεί τον πρώτο, και τον πρώτο να προσπαθεί να προ-καλέσει τον δεύτερο, κάθε φορά που περιορίζεται η μετανάστευση. Η έλευση ενός εκατομμυρίου Εβραίων από τον αραβικό κόσμο είναι αποτέλεσμα συνδυασμού αφ’ ενός μιας εντονότατης προπαγάνδας, για να τους ξεριζώσουν από τις χώρες στις οποί-ες ζούσαν εδώ και αιώνες, και αφ’ ετέρου της στάσης των περισσότερων αραβικών κυβερνήσεων, που έβλεπαν με μεγάλη ικανοποίηση αυτές τις αποχωρήσεις. Όσο για τους Εβραίους που έρχονταν από τις ανατολικές χώρες, η επιμονή ενός κρατικού α-ντισημιτισμού προκάλεσε μια ρήξη με τον κομμουνισμό (τον οποίο έβλεπε με συ-μπάθεια ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων) και τη μετανάστευση προς το Ισραήλ.
    Τα τετελεσμένα γεγονότα θα γνωρίσουν μια νέα εξέλιξη το 1967. Σήμερα γνωρί-ζουμε πως οι απειλές του Νάσερ ήταν το πρόσχημα. Ο πόλεμος, η προσάρτηση και ο εποικισμός είχαν προγραμματιστεί. Η προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ (που ψηφίστηκε από την Κνεσέτ) πραγματοποιείται ήδη από το 1967. Θα ακολουθηθεί από την προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν. Και, καθώς δεν διέθεταν «προσωπικό» για να δημιουργήσουν εποικισμούς, οι Εργατικοί, που βρίσκονταν στην εξουσία, θα δημιουργήσουν κυριολεκτικά το εθνικο-θρησκευτικό ρεύμα (που αντιπροσωπεύει σήμερα το ¼ του πληθυσμού) προσφέροντάς του αποικίες. Στην αφετηρία αυτού του εποικισμού βρίσκεται ο Υγκάλ Αλλόν (που έχει φήμη «αριστερού»). Σήμερα, 500.000 Ισραηλινοί ζουν στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967, ενώ έγιναν τα πάντα για να εξαφανιστεί η «πράσινη γραμμή» και να καταστεί οριστική η προσάρτηση.
    Η στάση του σιωνισμού απέναντι στη γενοκτονία υπήρξε διφορούμενη. Οι διασω-θέντες συνάντησαν αρχικά πολύ άσχημη υποδοχή στο Ισραήλ (πολλοί ζουν σήμερα εκεί κάτω από το όριο της φτώχιας). Στην υποτιθέμενη υποχωρητικότητά τους, αντι-παρέθεταν τον Ισραηλινό που, «περήφανος για τον εαυτό του, ξεχέρσωνε, μαχόταν και μετέτρεπε την έρημο σε κήπο». Σύντομα όμως, η κυβέρνηση συνειδητοποίησε το κέρδος που μπορούσε να αποκομίσει από τη γενοκτονία. Εξ ού και η δημιουρ-γία του μουσείου Γιαντ Βασέμ, η σύλληψη και εκτέλεση του Άιχμαν. Αργότερα, το «καθήκον της μνήμης» έγινε υποχρεωτικό.
    Σήμερα, λοιπόν, αυτό το καθήκον έχει μετατραπεί σε κάτι το τρομακτικό. Υπάρ-χει, κατ’ αρχάς, η ιδέα ότι οι Εβραίοι ήσαν, είναι και θα είναι πάντα θύματα. Οι Ισραηλινοί «φοβούνται να πάψουν να φοβούνται», γιατί αυτό θα τους υποχρέωνε να εξετάσουν το φονικό αδιέξοδο μέσα στο οποίο έχουν βρεθεί. Όταν οι Ισραηλινοί ηγέ-τες διαπραγματεύτηκαν με τους Παλαιστίνιους, το μόνο θέμα που τους απασχολούσε ήταν η ασφάλεια του κατακτητή. Γι’ αυτούς, ο «περιούσιος λαός» είναι αυτός που έχει όλα τα δικαιώματα. Οι σιωνιστές δοξάζουν τους τέσσερις Ισραηλινούς που σκο-τώθηκαν από τις ρουκέτες Κασάμ της Χαμάς και αδιαφορούν πλήρως για τους 1000 νεκρούς της Γάζας. Το Ισραήλ είναι, μετά την Τουρκία, η χώρα όπου υπάρχουν οι περισσότεροι αρνητές της γενοκτονίας των Αρμενίων, μια και η μόνη γενοκτονία που αναγνωρίζει είναι εκείνη των Εβραίων. Είναι πολύ συνηθισμένο να παρουσιάζο-νται οι Παλαιστίνιοι σαν κληρονόμοι του Ναζισμού. Ο Αραφάτ χαρακτηρίστηκε ο «νέος Χίτλερ» και ο Μπέγκιν είπε, το 1982, στέλνοντας τον στρατό του στη Βηρυτό, ότι «είχε την αίσθηση πως έκανε επίθεση στο μπούνκερ του Χίτλερ». Κατά την 60ή ε-πέτειο της απελευθέρωσης του Άουσβιτς, ο Σαρόν δήλωσε ότι αυτό αποδείκνυε πως «οι Εβραίοι έπρεπε να υπερασπιστούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους», κοντολογίς πως όλα επιτρέπονται. Για τους διασωθέντες από το Ολοκαύτωμα και τους απογόνους τους (στους οποίους ανήκω), αυτή η εργαλειοποίηση είναι ανήθικη.
    Ο σιωνισμός ισχυριζόταν ότι θα εξασφαλίσει ένα «απάνεμο λιμάνι» για τους διω-κόμενους Εβραίους. Κατασκέυασε ένα εγκληματικό σχέδιο για τους Παλαιστίνιους αλλά αυτοκτονικό για τους Ισραηλινούς, ακόμα και για τους Εβραίους. Εάν υπάρχει όντως μια χώρα όπου οι Εβραίοι είναι ανασφαλείς, αυτή είναι το Ισραήλ και αυτό θα συνεχίσει να ισχύει όσο θα συνεχίζεται η καταστροφή της Παλαιστίνης.
    Το Ισραήλ έχει καταλήξει να είναι ένα φρικτά μιλιταριστικό κράτος. Λέγεται, άλλωστε, ότι δεν πρόκειται για μια χώρα που διαθέτει έναν στρατό αλλά για «έναν στρατό που διαθέτει μια χώρα». Εξάλλου, η πλειοψηφία των πολιτικών ηγετών προ-έρχεται από τον στρατό ή από τις μυστικές υπηρεσίες. Ακόμα, το Ισραήλ έχει γίνει ένα προγεφύρωμα της Δύσης στη Μέση Ανατολή, στα πλαίσια της «σύγκρουσης των πολιτισμών». Αυτή η χώρα ενσαρκώνει τη Δύση απέναντι στους «βαρβάρους». Εξ ου και η «άδεια θανάτωσης» που της χορηγήθηκε για τη Γάζα.

    Ο σιωνισμός έχει εξαφανίσει τις ιδεολογικές διαφορές
    Οι διάφορες κυβερνήσεις εθνικής ενότητας στο Ισραήλ αλλά και το γεγονός ότι, στη Γαλλία, το CRIF ( Συμβούλιο Αντιπροσώπευσης των Εβραϊκών Θεσμών της Γαλλί-ας) υποστηρίζει άνευ όρων την ισραηλινή πολιτική, όλα αυτά δείχνουν ότι δεν υπάρ-χει καμία διαφορά ανάμεσα σε σιωνιστές της δεξιάς και σιωνιστές της «αριστεράς». Οι πρώτοι υπήρξαν πάντα «ειλικρινείς». Εδώ και 70 χρόνια, υποστηρίζουν την εθνο-κάθαρση και την εκδίωξη των Παλαιστινίων. Οι δεύτεροι έκαναν το ίδιο αλλά χωρίς να τολμούν να το ομολογήσουν. Άλλωστε, η σιωνιστική «αριστερά» βρισκόταν στην εξουσία τη στιγμή που διαπράττονταν όλα τα εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων: η Νάκμπα, ο εποικισμός, η οικοδόμηση του τείχους του Απαρτχάιντ. Ποτέ οι Ισραηλι-νοί δεν αποδέχτηκαν τους Παλαιστίνιους σαν ίσους. Οι συμφωνίες του Όσλο απέτυ-χαν γιατί όλα τα σιωνιστικά ρεύματα απαιτούσαν τη συνθηκολόγηση των Παλαιστι-νίων, την άρνηση από μέρους τους όλων των δικαιωμάτων τους, την αποδοχή των διεσπαρμένων μπαντουστάν, που θα βαφτίζονταν παλαιστινιακό κράτος.
    Δεν υπάρχει σιωνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Μια επιπλέον απόδειξη μας δί-νει το έγκλημα που διεπράχθη στη Γάζα και η αδιαφορία του Ισραήλ απέναντι σε αυ-τό το έγκλημα. Η ειρήνη, θεμελιωμένη στην ισότητα των δικαιωμάτων και τη δικαιο-σύνη, θα περάσει από την «αποσιωνιστικοποίηση» του Ισραήλ, από τη ρήξη με αυτή την εγκληματική φυγή προς τα μπρος. Ο σιωνισμός κατέστησε την ισραηλινή κοινω-νία κάτι περισσότερο από άρρωστη, την έκανε αυτιστική και συνένοχη στα εγκλή-ματα.
    Τότε, θα μας πουν, εσείς οι αντισιωνιστές υποστηρίζετε την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ; Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Οι Εβραίοι Ισραηλινοί (5,5 εκατομμύρια άνθρωποι) αποτελούν σήμερα έναν λαό και έτσι θα συνεχίσουν να είναι. Όμως, καμία ειρήνη δεν είναι δυνατή χωρίς την απόλυτη ισότητα, πολιτική και οικο-νομική, ανάμεσα στους λαούς της περιοχής. Όποια λύση και αν επιλεχθεί (ένα ή δύο κράτη), αυτή θα πρέπει να προβλέπει κοινωνίες για όλους τους πολίτες τους. Επομέ-νως, λέμε ναι, η ύπαρξη ενός εβραϊκού «κράτους» (η έννοια γαλλικό κράτος, δεν ακούγεται άσχημα, δεν φέρνει άσχημες μνήμες;), όπου οι μη Εβραίοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αποτελεί έναν εφιάλτη. Ένα κράτος δεν μπορεί να είναι ταυτό-χρονα εβραϊκό και δημοκρατικό, αυτό αποτελεί αντίφαση. Η ειρήνη περνάει από τον σεβασμό των πολιτειακών δικαιωμάτων όλων, καθώς και από τον σεβασμό των θεμε-λιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
    Ο σιωνισμός είναι μια εγκληματική ιδεολογία. Είναι ακόμα και μία καταστροφή για τον ιουδαϊσμό, ό,τι και εννοεί κανείς με αυτόν τον όρο. Κάνοντας το αμάλγαμα ανάμεσα σε Εβραίο και σιωνιστή και ταυτίζοντας κάθε κριτική στο Ισραήλ με αντι-σημιτισμό, οι σιωνιστές μεταβάλλουν τον «αντι-ισραηλισμό» (σύμφωνα με τη διατύ-πωση του Εντγκάρ Μορέν) σε αντι-ιουδαϊσμό. Συμπεριφέρονται σαν πραγματικοί πυρομανείς. Είναι καιρός πια να κλείσει η σιωνιστική παρένθεση.

    Μασσαλία, 15 Ιανουαρίου 2009

    Πιερ Σταμπούλ
    Γαλλική Εβραϊκή Ένωση για την Ειρήνη (UJFP)

    Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα http://www.info-palestine.net και μετα-φράστηκε από τη Χριστίνα Σταματοπούλου

    ΑπάντησηΔιαγραφή