ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΓΑΖΑ; Ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ
του Πιερ Σταμπούλ, Μέλους της Εθνικής Γραμματείας της UJFP (Γαλλική Εβραϊκή Ένωση για την Ειρήνη)
Εισαγωγή στον διάλογο σχετικά με αυτή την ιδεολογία
Ο αιματηρός πόλεμος που διεξάγει ο ισραηλινός στρατός στη Γάζα δεν ήρθε από το πουθενά. Η Τζίπι Λίβνι είχε προειδοποιήσει, 48 ώρες πριν την επίθεση, όλα τα σιωνιστικά πολιτικά κόμματα, και όλα την επιδοκίμασαν, ακόμα και το Μερέτς (η σιωνιστική αριστερά). Το κίνημα «Ειρήνη τώρα» και οι λεγόμενοι «αριστεροί» συγγραφείς (αλλά φανατικοί σιωνιστές), Άμος Οζ, Αβραάμ Γιεχοσούα και Δαβίδ Γκρόσμαν, συμφώνησαν επίσης με την επίθεση, υποστηρίζοντας, λίγο αργότερα, τη σύναψη ανακωχής. Όλοι συμμερίζονται την επίσημη άποψη στο Ισραήλ: γι’ αυτούς, η Χαμάς είναι ένα τέρας, με το οποίο δεν μπορεί να συναλλάσσεται κανείς, και εναντίον του οποίου είναι αυτονόητο το δικαίωμα στη δολοφονία, έστω και αν υπάρξουν «παράπλευρες απώλειες».
Κάποιοι αντι-ιμπεριαλιστές Ισραηλινοί Εβραίοι αντιτίθενται στον πόλεμο. Καταθέτουν μαρτυρίες και διαδηλώνουν καθημερινά με μεγάλο θάρρος. Δεν αντιπροσωπεύουν παρά μια μικρή μειοψηφία (φαίνεται πως το 95% των Εβραίων του Ισραήλ συμφώνησε με την προοπτική της επίθεσης εναντίον της Χαμάς) αλλά η σημασία και η επιρροή τους υπερβαίνει τον αριθμό τους. Όλοι είναι μη σιωνιστές ή αντι-σιωνιστές. Είναι οι μόνοι που κατανοούν τη φύση του εγκλήματος που διαπράττεται κατά της Γάζας: έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Θα πρέπει πια να τελειώνουμε με την ατιμωρησία αυτού του κράτους-τραμπούκου. Και αυτό θα επιτευχθεί μέσα από το μποϋκοτάζ του Ισραήλ, όσο διαρκεί η κατοχή, καθώς και με την παραπομπή σε δίκη των εγκληματιών πολέμου.
Μια ολοκληρωτική ιδεολογία
Στο Ισραήλ, τα πάντα είναι σιωνιστικά. Η ταυτότητα, η νοοτροπία, η ιστορία που διδάσκεται, τα ΜΜΕ, οι νόμοι, ο αέρας που αναπνέουν οι άνθρωποι. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή την ιδεολογία που διαποτίζει τα πάντα. Στο όνομα αυτής της ιδεολογίας, 60 χρόνια μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, ο μισός πληθυσμός των Βεδουίνων του Νεγκέβ ζει σε παραγκουπόλεις, χωρίς δρόμους, χωρίς νερό και ηλεκτρικό, χωρίς πραγματικά σπίτια, επειδή το εβραϊκό κράτος δεν αναγνωρίζει τα χωριά τους και τις ιδιοκτησίες τους. Στην περιοχή ανάμεσα στη Μεσόγειο και τον Ιορδάνη, ζουν περίπου 5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι και 5,5 εκατομμύρια Εβραίοι. Εξ αιτίας του σιωνισμού, οι πρώτοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Είτε βομβαρδίζονται και σφαγιάζονται, είτε τα εδάφη τους καταλαμβάνονται, είτε είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας μέσα στην ίδια τη χώρα τους. Το απαρτχάιντ έχει εδραιωθεί.
Στη διάρκεια της πολυποίκιλης και διαφοροποιημένης ιστορίας του ιουδαϊσμού, ο σιωνισμός εισέβαλε αιφνίδια εδώ και πάνω από έναν αιώνα, και, σήμερα, επιδιώκει να επιβληθεί σε όλους τους Εβραίους. Αν του ασκούμε κριτική χωρίς να είμαστε Εβραίοι, γινόμαστε υποχρεωτικά αντισημίτες. Και αν είμαστε Εβραίοι, τότε θεωρούμαστε «προδότες που μισούμε τον εαυτό μας». Αν, δε, είμαστε Παλαιστίνιοι, ο σιωνισμός δίνει το δικαίωμα να μας σκοτώνουν, για την αγαθή υπόθεση, βέβαια, της ιερής και απαραβίαστης «ασφάλειας του Ισραήλ».
Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Το 1948, όλα τα μεγάλα ονόματα του αμερικανικού ιουδαϊσμού, με επικεφαλής τους Άλμπερτ Αϊνστάιν και Χάννα Άρεντ, απευθύνουν μια επιστολή στον πρόεδρο Τρούμαν παροτρύνοντάς τον να συλλάβει ή να απελάσει τον τρομοκράτη Μεναχέμ Μπεγκίν που, λίγο πριν, είχε σφαγιάσει 200 κατοίκους στο χωριό Ντέιρ Γιασίν. Στα μάτια του κόσμου, τότε, τον ιουδαϊσμό αντιπροσώπευαν οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, Φρόιντ, Κάφκα, Αϊνστάιν, Άρεντ. Όλοι και όλες ήταν μη θρησκευόμενοι και μη σιωνιστές, όπως και η πλειοψηφία των 6 εκατομμυρίων θυμάτων της ναζιστικής γενοκτονίας. Πως φτάσαμε σ’ αυτή την αντιστροφή, ώστε οι αξίες φασιστών (δεν βρίσκω άλλη λέξη) όπως ο Μπεγκίν, ο Σαμίρ, ο Λίμπερμαν, ο Σαρόν, να έχουν επιβληθεί και υιοθετηθεί από τους εγκληματίες Όλμερτ, Πέρες, Μπαράκ, Λίβνι…, καθώς και από έναν μεγάλο αριθμό των ηγετών των εβραϊκών κοινοτήτων στη Γαλλία;
Αυτή η μετάλλαξη είναι ακατανόητη αν δεν εξετάσουμε τι ακριβώς είναι ο σιωνισμός: ένας εθνικισμός, μια μορφή αποικιοκρατίας και, ταυτόχρονα, ένας μεσσιανισμός που δημιούργησε έναν «νέο τύπο εβραίου ανθρώπου». Επίσης, μια ιδεολογία που εξελίχθηκε σε ακραία μιλιταριστική, οικοδομώντας μια χώρα που μεταβλήθηκε σε προγεφύρωμα του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή. Μια ιδεολογία που διακηρύσσει ότι προσφέρει στους Εβραίους ένα «απάνεμο λιμάνι». Και με ερμηνευτικό κλειδί την εργαλειοποίηση της γενοκτονίας και του αντισημιτισμού.
Μια φαλκιδευμένη ιστορία
Οι σιωνιστές κατασκεύασαν μια φανταστική ιστορία του ιουδαϊσμού. Παρόλο που η μεγάλη πλειοψηφία των πρώτων σιωνιστών ήταν άθρησκοι, και συχνά πολύ εχθρικοί απέναντι στους θρησκευόμενους, αυτοί αναζήτησαν στη Βίβλο όλες τις «δικαιολογίες» για το αποικιακό σχέδιο που άρχισαν να επινοούν.
Εδώ και δεκάδες χρόνια, υπάρχει μια συμφωνία ανάμεσα στους αρχαιολόγους και τους ειδικούς στην αρχαία ιστορία (βλ. Η Βίβλος χωρίς πέπλο, των Φινκελστάιν και Σίλμπερμαν, εκδ. Bayard). Τα γεγονότα που αναφέρονται στον Αβραάμ και τον Μωυσή είναι, στο σύνολό τους, θρύλοι. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η κατάληψη της Χαναάν από τον Ιησού του Ναυή είναι απολύτως θρύλος. Αυτό το κείμενο, που αποτελεί μια πραγματική υπεράσπιση της εθνοκάθαρσης και του σφαγιασμού του «άλλου», δεν έχει καμία ιστορική βάση. Και όμως, αυτό είναι που χρησιμεύει ως «ιστορική» βάση για την εγκατάσταση των εποίκων στη Δυτική Όχθη και στους οπαδούς της εκδίωξης των Παλαιστινίων (την οποία υποστηρίζει η μισή ισραηλινή κοινωνία). Δεν υπάρχει ούτε ένα αρχαιολογικό ίχνος ύπαρξης του ενωμένου βασιλείου του Δαβίδ και του Σολομώντα. Εκείνη την εποχή, η Ιερουσαλήμ ήταν ένα χωριό. Είναι πολύ πιθανό ότι το βασίλειο του Ισραήλ (που καταστράφηκε από τους Ασσύριους) και εκείνο του Ιούδα (που καταστράφηκε από τους Βαβυλώνιους) αποτέλεσαν πάντα δύο διαφορετικές οντότητες. Και, κυρίως, έχει αποκαλυφθεί ότι, σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, διαφορετικοί λαοί, διαφορετικές γλώσσες και διαφορετικές θρησκείες συνυπήρχαν σε αυτή τη γη, που υπήρξε ένα πραγματικό σταυροδρόμι. Οι σιωνιστές, που βεβαιώνουν ότι αυτή είναι η γη του εβραϊκού λαού και ότι το κράτος του Ισραήλ είναι η αποκατάσταση του «ενωμένου βασιλείου», στηρίζονται σε έναν θρησκευτικό μύθο, στον οποίο δεν πίστευαν ούτε αυτοί οι ίδιοι.
Σύμφωνα με τη σιωνιστική θεωρία, ο εβραϊκός λαός εκδιώχθηκε από τη γη του τη στιγμή του πολέμου, που διεξήγαγε ο Τίτος, και της καταστροφής του ναού. Υποτίθεται ότι έζησε για 2000 χρόνια στην εξορία, κάτω από τρομακτικές συνθήκες, μέχρι να του δώσει ο σιωνισμός τη δυνατότητα να επιστρέψει στη χώρα του.
Ωστόσο, αυτή η θεωρία είναι μια μυθοπλασία. Στο βιβλίο του, Πως επινοήθηκε ο εβραϊκός λαός (εκδ. Fayard), ο Σλόμο Σαντ αποδεικνύει, τεκμηριωμένα, ότι δεν υπήρξε ούτε εξορία ούτε επιστροφή. Τη στιγμή της καταστροφής του ναού, υπήρχαν ήδη Εβραίοι στη Βαβυλώνα, στην Αλεξάνδρεια, τη Ρώμη, την Ισπανία… Μετά την ήττα από τους Ρωμαίους, η θρησκεία ήταν αυτή που διασκορπίστηκε και όχι ο λαός. Επομένως, οι απόγονοι των Εβραίων είναι ουσιαστικά οι Παλαιστίνιοι. Άλλωστε, ο Μπεν Γκουριόν ήταν πεισμένος γι’ αυτό και αρχικά σκεφτόταν να τους ενσωματώσει στο σιωνιστικό σχέδιο.
Για πολλούς αιώνες, στη ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και στη συνέχεια και σε άλλες περιοχές, η εβραϊκή θρησκεία εξαπλωνόταν με προσηλυτισμό. Οι Εβραίοι αποτέλεσαν ένα σημαντικό ποσοστό ανάμεσα στους κατοίκους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Πολλοί προσηλυτισμοί έγιναν αργότερα στους Βέρβερους της Βόρειας Αφρικής και στη συνέχεια στους Χαζάρους (μια τουρκική φυλή που είχε δημιουργήσει μια αυτοκρατορία στην περιοχή ανάμεσα στην Κασπία και τη Μαύρη Θάλασσα). Κοντολογίς, οι σημερινοί Εβραίοι αποτελούνται στην πλειοψηφία τους από απογόνους προσηλυτισμένων πληθυσμών. Όσο για την επιστροφή, οι Εβραίοι, παρότι θα έχουν επανειλημμένα την ευκαιρία να εγκατασταθούν στην Ιερουσαλήμ, θα προτιμήσουν να εγκατασταθούν στη Βαγδάτη, στην Αλεξάνδρεια ή τη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει εβραϊκή «φυλή» και (κατά τον Σαντ) ούτε καν εβραϊκός «λαός». Η σιωνιστική θεωρία της εξορίας και της επιστροφής είναι μια απολύτως ιδεολογική κατασκευή.
Οι σιωνιστές εργαλειοποίησαν το επεισόδιο της Μασάντα. Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, Εβραίοι, που εξεγέρθηκαν, πολιορκήθηκαν από τους Ρωμαίους, στο φρούριο της Μασάντα, πάνω από τη Νεκρά Θάλασσα, και προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να παραδοθούν. Εξ ού και το σύμπλεγμα της Μασάντα: «Κανένας δεν αγαπάει τους Εβραίους, δεν μπορούν να υπολογίζουν παρά μόνο στον εαυτό τους και απειλούνται μονίμως με καταστροφή». Στην πραγματικότητα, οι εξεγερμένοι της Μασάντα ήταν φανατικοί θρησκευόμενοι (οι Ζηλωτές) οι οποίοι, αρχικά, είχαν διαπράξει σφαγές κατά των Εβραίων που αποδέχονταν την ανάμειξη με τους άλλους λαούς της περιοχής και τη ρωμαϊκή κυριαρχία.
Διασπορά και αντισημιτισμός
Για τους σιωνιστές, η διασπορά είναι μια παρένθεση που λήγει με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Αυτό είναι λάθος: η διασπορά είναι το επίκεντρο της ιστορίας των διαφόρων ιουδαϊσμών. Είναι ο χώρος όπου δομήθηκε η θρησκεία. Στη διασπορά, αναπτύχθηκαν οι διάφορες ιουδαϊκές γλώσσες (ιουδαιο-αραβική, λαντίνο, γίντις). Ο σιωνισμός προσπάθησε μανιωδώς να εξαφανίσει τις γλώσσες, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό των διάφορων εβραϊκών κοινοτήτων της διασποράς. Τα ονόματα και τα επίθετα των περισσότερων Ισραηλινών δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα των προγόνων τους. Η εβραϊκή γλώσσα έχει επιβληθεί, η ισραηλινή κουλτούρα έχει λειτουργήσει σαν σβηστήρας του παρελθόντος. Για να κατασκευαστεί ο νέος τύπος Ισραηλινού, έπρεπε να «σκοτωθεί» ο Εβραίος (ο κοσμοπολίτης, ο μειονοτικός, ο άνθρωπος της διασποράς). Η πλειοψηφία των Ισραηλινών αγνοούν τα πάντα για την ιστορία τους. Αυτή η απουσία μνήμης, που έχει αντικατασταθεί από μια φαλκιδευμένη μνήμη, αποτελεί έναν από τους λόγους της αδιαφορίας τους για τον «άλλο».
Ο σιωνισμός περιγράφει τη ζωή στη διασπορά σαν μια αδιάλειπτη συνέχεια διώξεων και δυστυχίας, που πήρε τέλος με τη δημιουργία του Ισραήλ˙ προωθώντας μάλιστα την ιδέα ότι η ανάμειξη ή η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα σε Εβραίους και μη Εβραίους είναι αδύνατη και πως οι Εβραίοι δεν μπορούν να ζήσουν παρά μονάχα μεταξύ τους, σε ένα εβραϊκό κράτος.
Αυτό είναι ένα περιοριστικό όραμα. Η καταδίωξη των Εβραίων ξεκινάει με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο (4ος αι. μ.Χ.), όταν ο χριστιανισμός γίνεται επίσημη θρησκεία. Ο χριστιανικός αντι-ιουδαϊσμός έχει πολλαπλή προέλευση: ο χριστιανισμός προκύπτει από τον ιουδαϊσμό, και οι δύο θρησκείες βρέθηκαν για μεγάλο διάστημα σε ανταγωνισμό, ενώ η κατηγορία του «θεοκτόνου» είναι κεντρική στους Χριστιανούς. Οι Εβραίοι θα υποστούν πολυάριθμες απελάσεις (με σημαντικότερη εκείνη της Ισπανίας, το 1492), μεγάλες σφαγές (σταυροφορίες, Ουκρανία), συστηματικό εγκλεισμό και διακρίσεις. Ωστόσο, υπήρξαν και πιο ευτυχισμένες περίοδοι που σημαδεύτηκαν από μια έντονη πολιτισμική ζωή. Οι σιωνιστές προσπαθούν να καταδείξουν πως οι Μουσουλμάνοι υπήρξαν πάντα εχθροί των Εβραίων. Αυτό είναι ψέμα: το καθεστώς των «Ντίμι» μπορεί να μην έδινε πλήρη πολιτειακά δικαιώματα αλλά εξασφάλισε στους Εβραίους μια σχετική ειρήνη που δεν είχε καμία σύγκριση με τις χριστιανικές διώξεις.
Παραδόξως, με τη Χειραφέτηση των Εβραίων της Ευρώπης (που αρχίζει τον 17ο αι. στη Γερμανία και τη Γαλλία) ξεκινά η μεταστροφή του χριστιανικού αντι-ιουδαϊσμού σε φυλετικό αντισημιτισμό. Στο πρόσωπο του Εβραίου βλέπουν το εμπόδιο στην οικοδόμηση εθνικά καθαρών κρατών-εθνών. Ο Εβραίος μεταβάλλεται σε αποδιοπομπαίο τράγο όλων των εθνικισμών. Και αυτή ακριβώς η αντισημιτική συναίνεση στην Ευρώπη θα επιτρέψει τη ναζιστική γενοκτονία.
Ο σιωνισμός ενάντια στη Χειραφέτηση
Γύρω στα 1900, στην Ευρώπη ζουν περί τα δέκα εκατομμύρια Εβραίοι. Η γλώσσα τους είναι τα γίντις. Οι κοινωνικές ανακατατάξεις τους προλεταριοποιούν μαζικά. Ένα μεγάλο μέρος τους εγκαταλείπει τη θρησκεία και στρέφεται προς τις σοσιαλιστικές ιδέες. Πολλοί πιστεύουν πως η επανάσταση, με τη χειραφέτηση των προλεταρίων, θα λύσει το πρόβλημα του αντισημιτισμού. Και αν τα κυριότερα επαναστατικά κόμματα βάζουν σε παρένθεση το «εβραϊκό ζήτημα», η Μπουντ, το εβραϊκό επαναστατικό κόμμα, προτείνει μια «πολιτισμική αυτονομία» των Εβραίων, στους τόπους που ζουν, στα πλαίσια της Επανάστασης.
Εκείνη την περίοδο εμφανίζεται και ο σιωνισμός. Αρχικά παρουσιάζεται σαν μια εβραϊκή εκδοχή των διάφορων εθνικισμών (που θα οδηγήσουν στη σφαγή του 1914 και στον ναζισμό), με βάση την απλή εξίσωση: ένας λαός = ένα κράτος. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: ο λαός Γίντις, που αναμφισβήτητα υπάρχει μεταξύ Βαλτικής και Μαύρης Θάλασσας, ελάχιστη σχέση έχει με τους Εβραίους του Μαρόκου, του Ιράκ ή της Υεμένης. Έτσι, λοιπόν, οι σιωνιστές επινοούν την έννοια του λαού και της εξορίας. Και ενώ η Μπουντ δημιουργεί πολιτοφυλακές αυτο-άμυνας ενάντια στα πογκρόμ, οι σιωνιστές θεωρούν πως ο αντισημιτισμός είναι αναπόφευκτος, ότι είναι μάταιο να τον καταπολεμεί κανείς και πως η μόνη λύση είναι η φυγή προς το μελλοντικό εβραϊκό κράτος. Γυρίζουν συνειδητά την πλάτη σε κάθε ιδέα ισότητας, χειραφέτησης, πολιτειακών δικαιωμάτων, ανάμειξης πληθυσμών. Λίγο πριν πεθάνει, ο Χερτζλ είχε συναντήσει έναν από τους πιο φανατικούς αντισημίτες υπουργό του Τσάρου εξηγώντας του ότι οι σιωνιστές και οι τσαρικοί έχουν κοινά συμφέροντα: να σπρώξουν σε φυγή τους περισσότερους Εβραίους. Το πογκρόμ του Κίσινεφ ή η υπόθεση Ντρέυφους χρησιμοποιούνται για να πείσουν ότι οποιαδήποτε μάχη στην Ευρώπη είναι μάταιη. Και όμως, η υπόθεση Ντρέυφους έδειξε πως ο αντισημιτισμός αφορούσε όλη την κοινωνία και πως η νίκη των προοδευτικών δυνάμεων ήταν δυνατή.
Οι σιωνιστές, συχνά κοσμικοί, και μάλιστα άθεοι, υιοθετούν τις βιβλικές γραφές και αποφασίζουν να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη. Πρόκειται για το περίφημο ιδρυτικό ψεύδος του Ζανγκβίλ («μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη»). Έτσι, η εγκατάσταση ξεκινά με την άρνηση ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού. Αμέσως κατασκευάζουν μια ιστορία της Παλαιστίνης, σύμφωνα με την οποία οι Εβραίοι ζούσαν εκεί, χωρίς διακοπή, για 4000 χρόνια. Πράγμα που είναι, βεβαίως, ψέμα. Μετά την τελευταία εβραϊκή εξέγερση κατά των Ρωμαίων (Μπαρ Κοχμπά), υπάρχουν ελάχιστοι Εβραίοι στην Παλαιστίνη, μια και ο πληθυσμός εκχριστιανίστηκε στη συνέχεια και, αργότερα, ασπάστηκε το Ισλάμ. Γύρω στα 1900, οι Εβραίοι αποτελούν το 4% του πληθυσμού της Παλαιστίνης, ποσοστό ίδιο με τις γειτονικές χώρες. Έχουν φτάσει εκεί από τον 18ο αιώνα, ζουν άριστα ενσωματωμένοι και είναι αντίθετοι με κάθε ιδέα εβραϊκού κράτους.
Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι σιωνιστές είναι ιδιαίτερα μειοψηφικοί ανάμεσα στους Εβραίους. Όσοι μεταναστεύουν, για να γλιτώσουν από τη φτώχια ή τον αντισημιτισμό, κατευθύνονται κυρίως προς τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη δυτική Ευρώπη. Όλες οι εκλογές που διεξάγονται στα γκέτο, στην Πολωνία ή στη Λιθουανία, δείχνουν ότι τα σιωνιστικά κόμματα είναι μειοψηφία. Το 1939, μόνο το 3% του παγκόσμιου εβραϊκού πληθυσμού έχει εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη.
Στο ξεκίνημα, ο σιωνισμός δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα. Το θρησκευτικό σιωνιστικό ρεύμα (εκείνο του ραβίνου Κουκ) θα είναι αρχικά πολύ αδύναμο, μια και οι θρησκευόμενοι είναι στην πλειοψηφία τους σκεπτικοί, ακόμα και εχθρικοί, απέναντι στον σιωνισμό. Θεωρούν ότι το εβραϊκό κράτος υποκαθιστά τον Μεσσία. Θα πρέπει να περιμένουμε το 1967, και την ανάδυση του εθνικο-θρησκευτικού ρεύματος, για να γνωρίσουμε την τρομακτική σύνθεση αποικιοκρατίας και θρησκευτικού φανατισμού.
Από την αποικιοκρατία στην εθνοκάθαρση
Οι σιωνιστές έφτασαν στην Παλαιστίνη με το ίδιο σύμπλεγμα ανωτερότητας απέναντι στους αυτόχθονες και την ίδια συμπεριφορά που είχαν και οι αποικιοκράτες της εποχής. Επεδίωκαν να ιδιοποιηθούν το μάξιμουμ της γης και να απωθήσουν, να περιορίσουν και να υποδουλώσουν τον λαό που ζούσε εκεί. Στο μουσείο της ισραηλινής πόλης Χαντέρα, βρίσκεται μια μεγάλη φωτογραφία με την εξής λεζάντα: «Μοσέ Χ, ιδρυτής της Χαντέρα». Γύρω από το εν λόγω άτομο, υπάρχουν δεκαπέντε περίπου Παλαιστίνιοι, αλλά οι ιδρυτές του μουσείου δεν αντιλήφθηκαν καν την ύπαρξή τους. Όλα δικαιολογούνται προκειμένου να αποκτήσουν γη. Τόσο το χρήμα, που χρησιμεύει στο να «λαδωθούν» κάποιοι φεουδάρχες και να αξιοποιηθεί η γη, όσο και η βία. Η δήλωση Μπάλφουρ σημαδεύει τη συνενοχή ανάμεσα στον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Για τον Μπάλφουρ, που συμμερίζεται τις αντισημιτικές προκαταλήψεις της εποχής του, το όφελος είναι διπλό: από τη μια να φύγουν οι Εβραίοι της Ευρώπης και από την άλλη να εξασφαλιστεί μια ευρωπαϊκή παρουσία στη Μέση Ανατολή, όπου η οθωμανική αυτοκρατορία έχει καταρρεύσει.
Όταν οι Παλαιστίνιοι συνειδητοποιούν πως η εβραϊκή μετανάστευση σχεδιάζει να εγκαθιδρύσει ένα εβραϊκό κράτος και να τους στερήσει την ίδια τους τη χώρα, εξεγείρονται (1929, 1936) και η εξέγερσή τους συντρίβεται από τον βρετανικό στρατό. Καθ’ όλη αυτή την περίοδο, οι σιωνιστές οικοδομούν έναν πραγματικό κρατικό μηχανισμό, ενώ απουσιάζουν παντελώς από την πάλη ενάντια στην άνοδο του ναζισμού. Ακόμα χειρότερα, η δεξιά πτέρυγα του σιωνισμού, με ηγέτη τον Ζαμποτίνσκι (ο οποίος είχε ζήσει στην Ιταλία και θαύμαζε τον Μουσολίνι), εμπνέεται άμεσα από τις φασιστικές ιδέες και προτείνει, ήδη από το 1930, την εκδίωξη των Παλαιστινίων πέρα από τον Ιορδάνη. Η ομάδα Στερν του Γιτζάκ Σαμίρ (μελλοντικός πρωθυπουργός του Ισραήλ) είχε τέτοια συνείδηση της ναζιστικής γενοκτονίας ώστε, μέχρι το 1942, θα δολοφονεί Βρετανούς στρατιώτες και θα προσπαθεί να διαπραγματευτεί με τους Ναζί.
Οι σιωνιστές έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο στην εβραϊκή αντίσταση κατά του ναζισμού, στην οποία συμμετείχαν κυρίως κομμουνιστές ή μέλη της Μπουντ. Και όμως, η γενοκτονία (που εξόντωσε τον μισό πληθυσμό των ευρωπαίων Εβραίων και εξαφάνισε οριστικά την Γίντισλαντ) θα επιτρέψει την ίδρυση του Ισραήλ.
Οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί θα συμφωνήσουν, ήδη από το 1945, με την ιδέα ενός εβραϊκού κράτους. Θα υποχρεώσουν τους Παλαιστίνιους να πληρώσουν για ένα ευρωπαϊκό έγκλημα (τον αντισημιτισμό και τη γενοκτονία) χωρίς να έχουν την παραμικρή ευθύνη γι’ αυτό.
Γνωρίζουμε πια με σιγουριά, αφού και οι Ισραηλινοί νέοι ιστορικοί (κυρίως ο Ίλαν Πάππε) επιβεβαίωσαν αυτό που πάντα υποστήριζαν οι Παλαιστίνιοι, ότι η εκδίωξη των 800.000 Παλαιστινίων, το 1948, ήταν προμελετημένη ενέργεια. Αυτή η εθνοκάθαρση (η Νάκμπα) αποτελεί έγκλημα και καμιά ειρήνη δεν μπορεί να συναφθεί χωρίς να αναγνωριστεί αυτό το έγκλημα, για το οποίο θα πρέπει, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να αποζημιωθούν οι Παλαιστίνιοι. Αλλά, για τους σιωνιστές, αυτή η αναγνώριση ισοδυναμεί με άρνηση του ιδρυτικού σχεδίου και της υποτιθέμενης νομιμοποίησής του. Στο σιωνιστικό φιλμ Αποκρυπτογράφηση, ο Εχούντ Μπάρακ λέει σε μια συνέντευξη: «Επιθυμούσα να δω τον Αραφάτ να αναγνωρίζει τη νομιμότητα του σιωνισμού». Με λίγα λόγια, επιθυμούσε να τον δει να συνθηκολογεί. Βρισκόμαστε στην καρδιά του προβλήματος. Ο σιωνισμός είναι ακριβώς ένα εμπόδιο για την ειρήνη.
Και μια και η Χαμάς κατηγορείται σήμερα για τρομοκρατία, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι η σιωνιστική τρομοκρατία, στον πόλεμο του 1948, ήταν απολύτως πραγματική, με την Ιργκούν και την ομάδα Στερν (και τη Χαγκάνα, τον επίσημο στρατό, να καταλαμβάνει τις ζώνες που «εκκαθάριζαν» οι τρομοκράτες). Από το Ντέιρ Γιασίν έως την επίθεση κατά του ξενοδοχείου Κινγκ Ντέιβιντ ή τη δολοφονία του κόμη Μπερναντότ, βλέπουμε πως οι πρωταγωνιστές αυτών των εγκλημάτων έγιναν αργότερα Πρωθυπουργοί. Και σήμερα, ανακαλύπτουμε πως η Τζίπι Λίβνι, που εργάστηκε στις μυστικές υπηρεσίες, ήταν η υπεύθυνη μιας αντι-παλαιστινιακής ενέργειας στη Ρώμη.
Η πολιτική των τετελεσμένων και η εργαλειοποίηση της γενοκτονίας
Μετά το 1948, οι σιωνιστές επιτάχυναν τη στρατηγική, που αποδείχτηκε τόσο επιτυχημένη, προωθώντας την αναγνώρισή τους από τον ΟΗΕ σε σύνορα που δεν είχαν καμία σχέση με εκείνα που προέβλεπε το σχέδιο μοιράσματος: στρατηγική των τετελεσμένων. Ήδη από το 1949, κατάσχονται τα εδάφη και οι ιδιοκτησίες των εκδιωχθέντων Παλαιστινίων. Ενώ το Ισραήλ, στην ανακωχή του 1949, όφειλε να αναγνωρίσει το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων, το αρνείται ρητά και μάλιστα το παρουσιάζει σαν μια απαράδεκτη διεκδίκηση που θέτει σε αμφισβήτηση την ύπαρξη του Ισραήλ.
Το 1948, υπάρχουν λιγότεροι από ένα εκατομμύριο Εβραίοι στο καινούργιο κράτος. Θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα για να προκαλέσουν παντού τη μετανάστευση προς το Ισραήλ. Σιωνισμός και αντισημιτισμός θα λειτουργήσουν συμπληρωματικά, με τον δεύτερο να τροφοδοτεί τον πρώτο, και τον πρώτο να προσπαθεί να προκαλέσει τον δεύτερο, κάθε φορά που περιορίζεται η μετανάστευση. Η έλευση ενός εκατομμυρίου Εβραίων από τον αραβικό κόσμο είναι αποτέλεσμα συνδυασμού αφ’ ενός μιας εντονότατης προπαγάνδας, για να τους ξεριζώσουν από τις χώρες στις οποίες ζούσαν εδώ και αιώνες, και αφ’ ετέρου της στάσης των περισσότερων αραβικών κυβερνήσεων, που έβλεπαν με μεγάλη ικανοποίηση αυτές τις αποχωρήσεις. Όσο για τους Εβραίους που έρχονταν από τις ανατολικές χώρες, η επιμονή ενός κρατικού αντισημιτισμού προκάλεσε μια ρήξη με τον κομμουνισμό (τον οποίο έβλεπε με συμπάθεια ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων) και τη μετανάστευση προς το Ισραήλ.
Τα τετελεσμένα γεγονότα θα γνωρίσουν μια νέα εξέλιξη το 1967. Σήμερα γνωρίζουμε πως οι απειλές του Νάσερ ήταν το πρόσχημα. Ο πόλεμος, η προσάρτηση και ο εποικισμός είχαν προγραμματιστεί. Η προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ (που ψηφίστηκε από την Κνεσέτ) πραγματοποιείται ήδη από το 1967. Θα ακολουθηθεί από την προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν. Και, καθώς δεν διέθεταν «προσωπικό» για να δημιουργήσουν εποικισμούς, οι Εργατικοί, που βρίσκονταν στην εξουσία, θα δημιουργήσουν κυριολεκτικά το εθνικο-θρησκευτικό ρεύμα (που αντιπροσωπεύει σήμερα το ¼ του πληθυσμού) προσφέροντάς του αποικίες. Στην αφετηρία αυτού του εποικισμού βρίσκεται ο Υγκάλ Αλλόν (που έχει φήμη «αριστερού»). Σήμερα, 500.000 Ισραηλινοί ζουν στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967, ενώ έγιναν τα πάντα για να εξαφανιστεί η «πράσινη γραμμή» και να καταστεί οριστική η προσάρτηση.
Η στάση του σιωνισμού απέναντι στη γενοκτονία υπήρξε διφορούμενη. Οι διασωθέντες συνάντησαν αρχικά πολύ άσχημη υποδοχή στο Ισραήλ (πολλοί ζουν σήμερα εκεί κάτω από το όριο της φτώχιας). Στην υποτιθέμενη υποχωρητικότητά τους, αντιπαρέθεταν τον Ισραηλινό που, «περήφανος για τον εαυτό του, ξεχέρσωνε, μαχόταν και μετέτρεπε την έρημο σε κήπο». Σύντομα όμως, η κυβέρνηση συνειδητοποίησε το κέρδος που μπορούσε να αποκομίσει από τη γενοκτονία. Εξ ού και η δημιουργία του μουσείου Γιαντ Βασέμ, η σύλληψη και εκτέλεση του Άιχμαν. Αργότερα, το «καθήκον της μνήμης» έγινε υποχρεωτικό.
Σήμερα, λοιπόν, αυτό το καθήκον έχει μετατραπεί σε κάτι το τρομακτικό. Υπάρχει, κατ’ αρχάς, η ιδέα ότι οι Εβραίοι ήσαν, είναι και θα είναι πάντα θύματα. Οι Ισραηλινοί «φοβούνται να πάψουν να φοβούνται», γιατί αυτό θα τους υποχρέωνε να εξετάσουν το φονικό αδιέξοδο μέσα στο οποίο έχουν βρεθεί. Όταν οι Ισραηλινοί ηγέτες διαπραγματεύτηκαν με τους Παλαιστίνιους, το μόνο θέμα που τους απασχολούσε ήταν η ασφάλεια του κατακτητή. Γι’ αυτούς, ο «περιούσιος λαός» είναι αυτός που έχει όλα τα δικαιώματα. Οι σιωνιστές δοξάζουν τους τέσσερις Ισραηλινούς που σκοτώθηκαν από τις ρουκέτες Κασάμ της Χαμάς και αδιαφορούν πλήρως για τους 1000 νεκρούς της Γάζας. Το Ισραήλ είναι, μετά την Τουρκία, η χώρα όπου υπάρχουν οι περισσότεροι αρνητές της γενοκτονίας των Αρμενίων, μια και η μόνη γενοκτονία που αναγνωρίζει είναι εκείνη των Εβραίων. Είναι πολύ συνηθισμένο να παρουσιάζονται οι Παλαιστίνιοι σαν κληρονόμοι του Ναζισμού. Ο Αραφάτ χαρακτηρίστηκε ο «νέος Χίτλερ» και ο Μπέγκιν είπε, το 1982, στέλνοντας τον στρατό του στη Βηρυτό, ότι «είχε την αίσθηση πως έκανε επίθεση στο μπούνκερ του Χίτλερ». Κατά την 60ή επέτειο της απελευθέρωσης του Άουσβιτς, ο Σαρόν δήλωσε ότι αυτό αποδείκνυε πως «οι Εβραίοι έπρεπε να υπερασπιστούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους», κοντολογίς πως όλα επιτρέπονται. Για τους διασωθέντες από το Ολοκαύτωμα και τους απογόνους τους (στους οποίους ανήκω), αυτή η εργαλειοποίηση είναι ανήθικη.
Ο σιωνισμός ισχυριζόταν ότι θα εξασφαλίσει ένα «απάνεμο λιμάνι» για τους διωκόμενους Εβραίους. Κατασκέυασε ένα εγκληματικό σχέδιο για τους Παλαιστίνιους αλλά αυτοκτονικό για τους Ισραηλινούς, ακόμα και για τους Εβραίους. Εάν υπάρχει όντως μια χώρα όπου οι Εβραίοι είναι ανασφαλείς, αυτή είναι το Ισραήλ και αυτό θα συνεχίσει να ισχύει όσο θα συνεχίζεται η καταστροφή της Παλαιστίνης.
Το Ισραήλ έχει καταλήξει να είναι ένα φρικτά μιλιταριστικό κράτος. Λέγεται, άλλωστε, ότι δεν πρόκειται για μια χώρα που διαθέτει έναν στρατό αλλά για «έναν στρατό που διαθέτει μια χώρα». Εξάλλου, η πλειοψηφία των πολιτικών ηγετών προέρχεται από τον στρατό ή από τις μυστικές υπηρεσίες. Ακόμα, το Ισραήλ έχει γίνει ένα προγεφύρωμα της Δύσης στη Μέση Ανατολή, στα πλαίσια της «σύγκρουσης των πολιτισμών». Αυτή η χώρα ενσαρκώνει τη Δύση απέναντι στους «βαρβάρους». Εξ ου και η «άδεια θανάτωσης» που της χορηγήθηκε για τη Γάζα.
Ο σιωνισμός έχει εξαφανίσει τις ιδεολογικές διαφορές
Οι διάφορες κυβερνήσεις εθνικής ενότητας στο Ισραήλ αλλά και το γεγονός ότι, στη Γαλλία, το CRIF ( Συμβούλιο Αντιπροσώπευσης των Εβραϊκών Θεσμών της Γαλλίας) υποστηρίζει άνευ όρων την ισραηλινή πολιτική, όλα αυτά δείχνουν ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε σιωνιστές της δεξιάς και σιωνιστές της «αριστεράς». Οι πρώτοι υπήρξαν πάντα «ειλικρινείς». Εδώ και 70 χρόνια, υποστηρίζουν την εθνοκάθαρση και την εκδίωξη των Παλαιστινίων. Οι δεύτεροι έκαναν το ίδιο αλλά χωρίς να τολμούν να το ομολογήσουν. Άλλωστε, η σιωνιστική «αριστερά» βρισκόταν στην εξουσία τη στιγμή που διαπράττονταν όλα τα εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων: η Νάκμπα, ο εποικισμός, η οικοδόμηση του τείχους του Απαρτχάιντ. Ποτέ οι Ισραηλινοί δεν αποδέχτηκαν τους Παλαιστίνιους σαν ίσους. Οι συμφωνίες του Όσλο απέτυχαν γιατί όλα τα σιωνιστικά ρεύματα απαιτούσαν τη συνθηκολόγηση των Παλαιστινίων, την άρνηση από μέρους τους όλων των δικαιωμάτων τους, την αποδοχή των διεσπαρμένων μπαντουστάν, που θα βαφτίζονταν παλαιστινιακό κράτος.
Δεν υπάρχει σιωνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Μια επιπλέον απόδειξη μας δίνει το έγκλημα που διεπράχθη στη Γάζα και η αδιαφορία του Ισραήλ απέναντι σε αυτό το έγκλημα. Η ειρήνη, θεμελιωμένη στην ισότητα των δικαιωμάτων και τη δικαιοσύνη, θα περάσει από την «αποσιωνιστικοποίηση» του Ισραήλ, από τη ρήξη με αυτή την εγκληματική φυγή προς τα μπρος. Ο σιωνισμός κατέστησε την ισραηλινή κοινωνία κάτι περισσότερο από άρρωστη, την έκανε αυτιστική και συνένοχη στα εγκλήματα.
Τότε, θα μας πουν, εσείς οι αντισιωνιστές υποστηρίζετε την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ; Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Οι Εβραίοι Ισραηλινοί (5,5 εκατομμύρια άνθρωποι) αποτελούν σήμερα έναν λαό και έτσι θα συνεχίσουν να είναι. Όμως, καμία ειρήνη δεν είναι δυνατή χωρίς την απόλυτη ισότητα, πολιτική και οικονομική, ανάμεσα στους λαούς της περιοχής. Όποια λύση και αν επιλεχθεί (ένα ή δύο κράτη), αυτή θα πρέπει να προβλέπει κοινωνίες για όλους τους πολίτες τους. Επομένως, λέμε ναι, η ύπαρξη ενός εβραϊκού «κράτους» (η έννοια γαλλικό κράτος, δεν ακούγεται άσχημα, δεν φέρνει άσχημες μνήμες;), όπου οι μη Εβραίοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αποτελεί έναν εφιάλτη. Ένα κράτος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα εβραϊκό και δημοκρατικό, αυτό αποτελεί αντίφαση. Η ειρήνη περνάει από τον σεβασμό των πολιτειακών δικαιωμάτων όλων, καθώς και από τον σεβασμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο σιωνισμός είναι μια εγκληματική ιδεολογία. Είναι ακόμα και μία καταστροφή για τον ιουδαϊσμό, ό,τι και εννοεί κανείς με αυτόν τον όρο. Κάνοντας το αμάλγαμα ανάμεσα σε Εβραίο και σιωνιστή και ταυτίζοντας κάθε κριτική στο Ισραήλ με αντισημιτισμό, οι σιωνιστές μεταβάλλουν τον «αντι-ισραηλισμό» (σύμφωνα με τη διατύπωση του Εντγκάρ Μορέν) σε αντι-ιουδαϊσμό. Συμπεριφέρονται σαν πραγματικοί πυρομανείς. Είναι καιρός πια να κλείσει η σιωνιστική παρένθεση.
Μασσαλία, 15 Ιανουαρίου 2009
Πιερ Σταμπούλ
Γαλλική Εβραϊκή Ένωση για την Ειρήνη (UJFP)
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα http://www.info-palestine.net
.JPG)
